Albert Kiefer maakt 3D-visualisaties. Daarnaast tekent hij gebouwen en huizen en heeft hij als @housesketcher meer dan 56.000 volgers op Instagram.
Onze dochter zit in de topklas Musical van het Valuascollege. Ik heb haar vorig jaar meegenomen naar een optreden van Beyoncé, om haar een onvergetelijke ervaring te geven. We gaan ook naar musicals om haar te laten zien wat bij een musical en bij op een podium staan allemaal komt kijken.
Mijn zoon zit vanaf zijn negende bij een techniek-clubje in het Ald Weishoes. Hij begeleidt nu ook de jongeren daar. Zijn eerste woordje was niet “papa” of “mama”, maar “lamp”. Hij is van jongs af aan al geïnteresseerd in alles wat met techniek en elektriciteit te maken heeft. Hij is een kei in wiskunde, vreselijk slim en gaat afstuderen aan de Fontys Hogeschool in Eindhoven. Zijn afstudeerstage doet hij op de TU van Eindhoven, daar wil hij misschien straks ook gaan studeren.
Het gaat er om dat je bij je kinderen het waakvlammetje ontdekt, zodat je dat vuur kunt helpen ontvlammen. Ik heb tekenen altijd leuk gevonden, vanaf de basisschool. Na de middelbare school wilde ik een opleiding gaan doen om tekenleraar te worden, ik heb een eerstegraads bevoegdheid als tekendocent.
Ik heb de kunstacademie in Maastricht gedaan. Toen ik al wist dat ik was aangenomen bij twee andere kunstacademies had ik nog een toelatingsexamen in Maastricht. “Waarom Maastricht?” vroegen ze. Ik kon wel gaan zeggen dat ik het een mooie stad vind en zo, maar ik zei dat ik net wist dat ik al aangenomen was op andere plekken, met het idee dat ze deze plek in Maastricht dan aan iemand anders konden geven.
Later sprak ik die vrouw nog wel eens vaker. Ze zei dat het wel sympathiek van me was om dat toen te zeggen, maar dacht ik nu werkelijk dat ze iemand lieten schieten die al op andere plekken was aangenomen? Zo had ik het nog niet bekeken.
Het was de tijd dat de computers opkwamen, dat vond ik fantastisch. Ik ben altijd geïnteresseerd geweest in technologie, probleempjes oplossen en dingen uitzoeken. Ik ging van tekeningen maken met de hand steeds meer op de computer werken. Na mijn afstuderen heb ik een jaar voor een computer-graphics bedrijf gewerkt.
Ik heb na de kunstacademie eigenlijk dertig jaar geen pen meer aangeraakt. Ik wilde graag weer gaan tekenen, maar ik wist ook dat die tekeningen niet meteen goed zouden zijn. Ik ben vreselijk perfectionistisch. Ik kijk naar mensen die heel goed zijn in wat ze doen, dan weet ik dat ik dat niet ga halen. Daarmee leg ik mijn lat hoog.
Mijn vrouw Niek stond drie jaar geleden af te rekenen in een winkel en ik zag zo’n notitieboekje liggen. Zonder lijntjes. Dat boekje heb toen samen met wat stiften aangeschaft. De eerste tekeningen waren van de boekenkast en de stofzuiger die op mijn kamer stonden. Ik wist dat het geen spetterende tekeningen gingen worden, maar ik moest gewoon weer regelmatig gaan tekenen.
Niek zei dat ik mijn tekeningen op Facebook moest zetten. Ik heb een album aangemaakt dat Daily Sketches heet. Ik wilde er eerst niet mee beginnen, want stel dat het niet goed zou zijn? Als ik een tekening maak die goed gelukt is, hoe weet ik dan dat de volgende ook goed is? Als ik nu nog even naar die goed gelukte blijf kijken, hoef ik ook geen nieuwe te maken.
Bij dat Facebook-album staat als opmerking dat ik elke dag een tekening ga maken en dat ik alle tekeningen, ook de mislukte, ga plaatsen. Dat is voor mij een indekking en een stok achter de deur. Ik moest toch wel zeker weer gaan tekenen, ik moest weer traditionele kilometers gaan maken.
Ik zag op straat een keer een jongetje met zijn ouders. Het kind kon net lopen. Hij viel keer op keer, maar stond ook iedere keer op ging door met proberen. Stel dat de eerste mensen zich hadden voorgenomen om dat rechtop lopen een keertje te proberen. Als ze zouden vallen, dan is het waarschijnlijk niks voor hen en blijven ze gewoon kruipen. Dan zou er geen mens rechtop lopen, dan zouden we nu nog kruipen.
Kinderen hebben nog die onbevangenheid die je als volwassene ergens bent kwijtgeraakt. Het vermogen om op de bek te gaan en het gewoon nog een keer te proberen. Tot het lukt. Het is ook niet zo dat als een tekening een keer mislukt dat dan de wereld vergaat. Als het een keer niet lukt, dan maak ik een nieuwe.
Dat zie je in mijn boekje ook. Hier staat er een die ik niet heb afgemaakt, op de volgende bladzijde heb ik gewoon een nieuwe gemaakt. There’s always a next page. Behalve die laatste bladzijde aan het eind van je leven. Die sla je om, en dan is het voorbij.
Alles waar ik heen moet in de stad doe ik te voet, dus ik loop veel. Ik houd ook veel van architectuur. Zo ben ik gebouwen gaan tekenen. Vaak maak ik de tekening op de plek zelf, soms maak ik foto’s, die ik later gebruik om te tekenen. Het gebouw op een tekening moet meteen herkenbaar zijn, maar ik teken niet heel gedetailleerd alle spijlen en bakstenen van een muur
Mijn computerwerk is wel altijd heel realistisch. Ik heb een keer een complete productlijn gemaakt van spullen die er nog niet waren. Die man wist precies hoe alles er uit moest komen te zien. Ik heb dat beeldmateriaal op die manier gemaakt, en hij kon die computerbeelden zo gaan presenteren. Hij wilde nog niets in het echt maken voordat hij wist dat mensen het wilden hebben.
Urban Sketchers is een wereldwijde beweging van mensen die het liefst live op locatie gebouwen en stadsgezichten tekenen. De vraag kwam of ik voor Urban Sketchers een workshop wilde geven. Nee, ging ik niet doen. Ik moet dat wèl doen, ik moet me daar overheen zetten.
Bij zo’n vraag krijg ik al genadeloze scenario’s in mijn hoofd. Dan komt er dus iemand uit Amerika gereisd, hij verblijft een paar dagen in Amsterdam, hij betaalt voor het symposium, hij schrijft zich in voor mijn workshop, en hij verwacht na de workshop net zo’n tekeningen te kunnen maken als die van mij. En ik zit daar met stiften die iedereen gewoon in een winkel kan kopen. Heeft hij zich daar voor ingeschreven?
Hoe moet ik daar nu een workshop in geven? Ik doe ook maar wat ik doe. Ik ben meer dan dertig jaar bezig met het maken van perspectief, het zit in me, ik kan dat al. Ik ben met tekenen niet bezig met “en nu moet er perspectief in”. Als ik les ga geven aan mensen die pas net tekenen en ik ga het helemaal over perspectief hebben dan is dat ook niet hoe ik normaal werk.
Ik heb die workshop toen niet gegeven. Ik heb me er wel toe kunnen zetten om tijdens dat symposium een dag naar Amsterdam te gaan. Ik kwam daar aan en wist meteen dat ik weer weg wilde. Op de terugweg zag ik wel nog een vrouw die een workshop gaf, en dat deed ze heel goed. Of iemand nu een goede of een slechte tekening maakte, ze kon iedereen iets positiefs meegeven en advies geven. Ik heb me voorgenomen om haar na het symposium nog te benaderen, want ik wil van haar wel nog tips krijgen over hoe ik zo’n workshop in kan kleden.
Ik ging weer op weg naar het station, maar ben me toch nog ergens gaan zitten om te tekenen, ik had al mijn spullen toch bij me. Er kwamen twee fietsers langs. Ze stopten en vroegen of ik The Housesketcher was. Ze kwamen uit Zwitserland voor het symposium en ze waren fan van me. Ik ben toen toch nog even in Amsterdam gebleven, ben nog naar een bijeenkomst geweest en heb nog wat mensen gesproken. Als het dus een beetje anders was gelopen was ik in Amsterdam aangekomen en was er ook zo weer uit vertrokken.
Ik ga nu tegen dingen consequent “ja” zeggen. Iemand op Instagram vroeg me of ik volgend jaar in Duistland een workshop wilde geven, ze hadden nog nooit iemand gehad die met stiften werkte. Ik zei al dat ik dat best een stap vond en dat ik vast nog heel vaak zou mailen met allerlei vragen.
Als voorbereiding op workshops geven heb ik op een school voor groep 3 en 4 een workshop voor die kinderen gegeven. Ik heb die ochtend geen boterham naar binnen gekregen van de zenuwen, maar toen ik daar was viel alle spanning weg en was het superleuk.
Ik heb na de kunstacademie een jaar voor een baas gewerkt. Voor de rest heb ik altijd op zoek moeten gaan naar opdrachten. Mijn computerwerk is daar een middel voor. Die tekeningen kunnen daar ook een middel in zijn, en daar ben ik nu dingen voor aan het uitzoeken hoe ik dat kan doen. Het kan zijn door tekeningen te maken, het kan door workshops en het kan door tekeningen als ansichtkaarten en afdrukken te verkopen.
Ik houd de technieken en ontwikkelingen op dit moment prima bij, maar er zal een tijd komen dat me dat niet meer lukt en dat ik liever weer met een pen en papier ga werken. Daar hoop ik dan nog heel lang mee door te kunnen gaan voordat ik de laatste bladzijde van mijn leven omsla.
Een romantisch toekomstbeeld zou zijn dat ik al workshop-gevend van symposium naar symposium de wereld over kan reizen en de tekeningen die ik van plek naar plek maak ga bundelen in boeken. Dat zou een zachte afsluiting van het leven zijn.
We leven in een wereld waarin de techniek en technologie nooit meer minder wordt. Vroeger kon je alleen muziek beleven door naar iemand te kijken die voor je neus muziek maakte. Er zijn toen allerlei dingen uitgevonden om die muziek te transporteren en te distribueren. Van een was-rol tot magneet-tape en bakelieten platen. Maar het was geen goddelijk iets, het was slechts een distributie-medium. What happened to the music? Vinyl is nu van een distributie-medium naar een stukje beleving gegaan. Vroeger was het de enige manier om naar muziek te kunnen luisteren, nu is het beleving voor de fijnproevers.
Als ik nu een muzikale held moet zeggen noem ik Neil Peart, de drummer van Rush. Hij is een denker, hij denkt net als ik vreselijk veel. De muziek zit heel ritmisch in elkaar. Daarom is hij nu ook gestopt, want hij houdt het gewoon niet meer vol.
Ik heb op mijn Shazam-list van alles staan, van harde metal tot romantische country. Toen ik de film Bohemian Rhapsody had gezien heb ik meteen Hammer to Fall als ringtone op mijn telefoon gezet. Los van zijn kwaliteiten als zanger heeft Freddie Mercury zo veel verschillende dingen gedaan.
Ik wens dat onze kinderen kunnen bijdragen aan een goede wereld. Ik hoop dat wij als oude generatie het niet te zeer verpesten voor de jongere generatie, zodat onze kinderen kunnen meewerken aan al het goede in de wereld.
Informatie over zijn computerwerk en 3D-visualisaties staat op de website van Albert Kiefer.
Tekeningen van Albert staan op zijn Instagram-account
